VERSLAG In samenwerking met lokale ouderenorganisaties onderzoeken Sjaak Langenberg en Rosé de Beer hoe door middel van onalledaagse activiteiten een nieuwe netwerk rondom ouderen ontsloten kan worden. Op 7 en 11 oktober 2015 stonden zij met hun evenementenontwikkelbureau 'Zo Doen We Dat Hier' en 'De Mopperclub' in woonzorgcentrum Nieuwehagen.

Nieuwsgierige ouderen, personeel, bezoekers, kinderen en kleinkinderen vroegen zich af wat er werd aangeboden in de uit sjoelbakken opgebouwde stand van Langenberg & de Beer. Ter plekke werden met de passanten nieuwe activiteiten ontwikkeld en andere netwerken ontdekt: "Wij zijn nu nog een evenementenbureau zonder evenementen. Die gaan we namelijk met u ontwikkelen."

Naar aanleiding van een bewoner die vertelde dat ze veel in haar leven heeft gereisd – ze is in het bezit van een grote collectie dia's - ontstond het idee om een reisbeurs te organiseren waarop ouderen de presentaties verzorgen. Door die reisbeurs samen met een aantal reisbureaus te organiseren krijg je een bijzondere mix van authentieke reisverhalen en actuele informatie. Bovendien biedt het inzicht in de
ontwikkeling van de reis- en vakantiecultuur.

Een bewoner uit het appartementencomplex bleek haar appartement en piano ter beschikking te stellen voor zangles aan een leerling en docent. Langenberg & de Beer fantaseerden over een uitbreiding van dit
initiatief. Stel dat meer mensen hun appartement ter beschikking zouden stellen voor muziekles, dan haal je iedere week live muziek in huis! Een soort Airbnb voor jonge muzikanten en docenten. Er bleken
meerdere oud-muzikanten in Nieuwehagen te wonen, waaronder een jazz-pianist en een faggotist.

Op zondag sloeg de verveling zichtbaar toe bij een aantal kleinkinderen die hun oma bezochten. Waarom is visite vaak zo'n passieve activiteit, voor jong en oud? Op de vraag wat de kinderen met oma zouden willen doen riep één van hen ondeugend: "Belletje trekken!" Vervolgens ontstonden ideeën om de volgende keer in judopak bij oma te verschijnen en een demonstratie te geven. De gedachte aan een boomhut of een trampoline middenin het restaurant deden de verveling als sneeuw voor de zon verdwijnen: "Ik spring een gat in de lucht als ik bij oma op visite ga!" Voor volwassenen zou het ook een uitkomst zijn als het bezoek aan pa of ma geen 'verplicht nummer' is, maar een activiteit waar beiden plezier aan beleven.

In een gesprek gaven enkele vrijwilligers aan dat het soms lastig is activiteiten buiten de deur van de grond te krijgen. Het vervoer en de benodigde zorg zijn vaak het probleem. Zo zouden ze graag een kroegentocht organiseren, maar hoe krijg je die van de grond? "Waarom organiseer je het niet samen met een aantal kroegen in de binnenstad? Maak hen medeverantwoordelijk voor het vervoer." suggereerden Langenberg & de Beer. Zo bedachten ze meer genetwerkte activiteiten: Een woonzorgcampus waar jong en oud door elkaar in de collegebanken zitten, voor de klas staan of deelnemen aan een studium generale. Een bouwplaats als dagbestedingslocatie, inclusief schaften in de bouwkeet. Er zijn vele dagbestedingslocaties in de stad die niet als dusdanig worden herkend.

"Ik kom uit een rood nest." Een politiek geëngageerde bewoonster nam plaats op een van de met ballonnen versierde stoelen van "De Mopperclub". Nadat zij eerst flink mopperde op de invloed van het populisme op de denkbeelden van ouderen, sprak zij vurig over haar idealen. Wat zou ze graag haar omgeving opnieuw politiek bewust maken. Langenberg & de Beer zagen het wel voor zich: een politieke wasstraat waar ouderen als herboren uitkomen en hun oude idealen herontdekken. Later meldde zich nog een dame met interesse in politiek voor dit politieke debatclubje in oprichting. Als de geschiedenis zich herhaalt, zouden we dan niet wat vaker naar ouderen moeten luisteren?

'De Mopperclub' die mopperen als vrijetijdsbesteding legitimeerde werd een running gag in Nieuwehagen. "Ja, dat kan mijn moeder heel goed." "Nee hoor, ik mopper nooit." Men kon lachen om zichzelf. Mensen die aan de balie van het Evenementenontwikkelbureau gingen mopperen werden doorverwezen naar 'De Mopperclub'. Een vrijwilligster die zei dat ze dagelijks mopperde bond de ballonnen aan haar schort en ging als levende mascotte de tafels dekken. Via medewerkers, familieleden en bewoners verspreiden de ballonnen van de Mopperclub zich langzaam door het hele gebouw.