Zondag 4 mei 2014
Lezing over depressie, geluk en politiek door de Britse cultuurcriticus Mark Fisher,
schrijver van het veelbesproken boek Capitalist Realism, Is there no alternative waarin hij van leer trekt tegen het heersende samenlevingsmodel waarin alles gereduceerd wordt tot een product. Fisher was initiator van het Cybernetic Culture Research Unit. Hij is docent culturele studies aan Goldsmiths University van Londen en doceert filosofie aan de City Literature Institute in Londen. Fisher is te volgen op zijn blog.

Fragmenten (vrij vertaald) uit het boek: Capitalist Realism, is there no alternative van Mark Fisher

[…] Het kapitalisme heeft de dromen van de bevolking gekoloniseerd. Voor de meeste mensen onder de dertig is het gebrek aan alternatieven voor het kapitalisme geen punt.
[…] De heersende manier van leven ontkent elke mogelijkheid van een sociaaleconomische oorzaak van mentale problemen. De chemische biologisering van burn-outs, depressies etc. valt samen met de depolitisering ervan.
[…] Waar mensen onder lijden is dat ze gevangen zijn in zichzelf. In een wereld van individualisme is iedereen verstrikt in zijn eigen gevoelens, vastgezet in haar eigen verbeelding.
[…] Het nieuwe opeisen kan geen kwestie zijn van het aanpassen aan het bestaande.
[…] De sociale netwerken hebben, over het algemeen, content gegenereerd die repetitief, parasitair en conformistisch is. De weigering van de cultuurmakers om paternalistisch te zijn heeft geen cultuur gerealiseerd van een adembenemende diversiteit, maar een cultuur die steeds infantieler wordt.
[…] Het zou niet verrassend zijn als de huidige sociale en economische instabiliteit zou leiden tot een hunkering naar bekende
culturele vormen. Nieuwe vormen doemen op als het vijandige, vlottende, onbevaarbare. De oude vormen zuigen alles naar zich toe.
[…] Een depressief mens gelooft dat elke positieve manier van zijn, elke hoop, een gevaarlijke illusie is.
[…] Thatcher’s doctrine dat ‘er geen alterna-tief‘ is, is een brutale zelf vervullende profetie geworden.
[…] Hoe raken we voorbij een monotoon, zieltogend conformisme dat het gevolg is van een weigering om uit te dagen of op te voeden? […]